اين بار پيرهن م پاره نشد دلم هزار پاره . نه يوسفي بود نه زليخايي .اما خدايي بود که چشم هايش را بسته بود انگار .داشت فکر ميکرد و من صبر کردم تا از انديشه هاي خدا کلمه اي متولد شود ، و من در اين صبر جان سپردم ...