جاذبه اي خاك به ماندن ميخواند
وآن عهد باطني به رفتن....
عقل به ماندن مي خواند
وعشق به رفتن...
واين دو را هردو خداوند افريده است تا وجود انسان در اوارگي وحيرت ميان عقل وعشق معنا شود.
سيد مرتضي اويني

«خدايا! به هرکه دل بستم تو دلم را شکستي! عشق هرکس را که به دل گرفتم تو از من گرفتي! هرکجا خواستم که دل مضطرب و دردمندم را آرامش دهم تو يکباره همه را برهم زدي و در ميان طوفانهاي وحشتزاي حوادث رهايم کردي تا هيچ آرزويي در دل نپرورانم و به هيچ چيز اميدي نداشته باشم، خدايا! تو اينچنين کردي تا به غير از تو محبوبي نگيرم، و به جز تو آرزويي نداشته باشم، و جز تو به چيزي يا به کسي اميد نبندم و جز در سايه توکل به تو آرامش و امنيت احساس نکنم، خدايا تو را بر همه اين نعمتها شکر مي کنم»
شهيد چمران